༺ 𝑮𝒂𝒓𝒅𝒆𝒏 𝒐𝒇 𝑬𝒅𝒆𝒏 ༻
༒ 𝑫𝒊𝒐𝒏𝒚𝒔𝒖𝒔 ༒
به چهره ی خودش توی چاله ی آب خیره شد...صورتی که خنثی ترین حالت رو داشت حتی خنثی تر صبح جمعه
هوا رو به تاریکی میرفت...ترکیب بارون و مه هوا رو غم انگیز تر و نفس هاشو سخت تر میکرد...قدم زدن تو جاده ی جنگلی ای که بین دریا و جنگل قرار داشت همیشه لذت بخش نبود...مخصوصا وقتی پاکت سیگارتو خونه جا گذاشته باشی و لباس های نازکت کمکی به گرم شدنت نکنه...چاله های آبو یکی یکی رد میکرد و سعی میکرد با بیشتر پیچوندن شالگردن ، دور گردنش خودشو گرم کنه. حرفای آقای کیوشی رو با خودش مرور میکرد تا یه وقت هورتانسیاهای عزیزشو نابود نکنه ، ادریسی هایی که به طرز زشتی صورتی شده بودن.
اهنگ مورد علاقشو زیر لب میخوند و قدم های بلندی برمی داشت تا سریع تر ره خونه برسه چون بارون رو به شدید تر شدن میرفت ، یکدفعه چشمش به سایه ای افتاد که از پشت درخت نگاهش میکرد اما تا سرشو برگردوند سایه به داخل جنگل دوید. کمی مکث کرد، و بعد بی توجه به هوای سرد آهسته تر به راهش ادامه داد ولی ذهنش هنوز پیش چشم هایی بود که توی تاریکی می درخشید...چشم های سایه.
با رسیدن به در بیرونی خونه ی دور افتادش کوتاه به اطراف نگاه کرد و با وارد کردن کلید در رو باز کرد...حیاط بزرگ خونه پر از گل های ادریسی ای بود که تو بارون غرق شده بودن، به سمت در ورودی رفت و با وارد شدن به خونه بلافاصله بارونی نازکشو درآورد، موهای ابریشمی سیاهش کاملا خیس شده بودن ، به آینه نگاه کرد ، رنگ پریده تر از همیشه به نظر می رسید... به سمت شومینه رفت. آتیش رو به خاموشی میرفت و شعله های لرزون آخرین نفس هاشون رو میکشیدن ، آتیش رو با اضافه کردن هیزم شعله ور تر کرد و کنار شومینه نشست و به رقص شعله های آتیش خیره شد
یه روز شیطان اومد روی زمین و چشمش به دختر کوچولویی افتاد که زیر درخت بازی میکرد...دختر کوچولو به شیطان لبخند زد و این اولین بار بود که کسی ب شیطان لبخند میزد....دختر و شیطان کمی باهم حرف زدن و شیطان گفت چند روز دیگه برمیگرده مردم روستا اونارو دیدن و درنهایت وقتی شیطان رفت دختر رو بخاطر اینکه شیطان بهش نزدیک شد نفرین شده خوندن و سوزوندنش...شیطان چند روز بعد اومد و دنبال دختر گشت ولی پیداش نکرد تا زمانی که از کنار قبرستون گذشت و صدای خنده ای شنید...یه قبر کوچولوی تازه...رفت سر قبر و فهمید قبر دختر کوچولوعه...زانو زد و به خاک نگاه کرد...روی خاک بوسه زد و از جای اون بوسه گلی رشد کرد که به سرخی لب های دختر کوچولو و به ظرافت بدن نحیفش بود...مردم روستا که متوجه گل های روی قبر دخترک شدن اسمشو گذاشتن هیگانبانا...
سکوت میکنی تا زخم ها جوش بخورند وقتی هیچ مرهمی نیست
سکوتت را که بشکنند مجبور به ایجاد سکوتی میشوی که شاید عوارضش تا ابد بماند
سلام :)
خب من برگشتم :")
شاید یکم دیر جواب بدم بخاطر درسم چون دارم شدیدا میخونم...البته جز امتحان قبلیم ک نخوندم
یه دوست عزیزی دستمو گرفت گفت بیا باهم بریم...منم دستشو گرفتم :)
دوست عزیز...مراقب خودت باش اگر اینو میبینی...دل نگران کسیم که دیشب خواننده ی مورد علاقشو ازت پرسیدم...
بعد کنکور فعالیتم بیشتر میشه و متن های بیشتری میزارم وب
تا اون موقع کنارتون هستم ولی کمی محو تر سو...شاید کم حرف باشم ولی به این معنی نیست که دوست ندارم حرف بزنم :)
منتظر کامنت هاتون میمونم...
خب...ایشون کیوشی سان هست و باید بگم پیدا کردن عکس مناسب واقعا آزار دهنده بود
خب داستان آکیرا رو ادامه میدم و همونطور که میدونید کتاب هنوز اسم نداره
قالب جدید رو با کمک هیون ری عزیز درست کردیم و این یه جورایی برای من مثل انقلاب بود چون من از رنگهای شاد واقعا خوشم نمیاد و باهاشون مشکل دارم به خصوص تلاش ولی برای تغییر به نظرم خوب میاد که از رنگ مشکی فاصله بگیرم
نظرتون؟
تو....شکوفه ی آنمون
بین هزاره ی تاریک قلبم شکفتی...
تنهایی هایم با تو...
پر از حس شد...
جسم بی جانم...
جان بی جسمم...
همه تمام شد...
تو...شکوفه ی زیبا...
از کجا آمدی...؟
بهشت؟
یا برزخی که در آن به دام افتاده ام؟
تو...عزیزم...
زیبای هزار چهره...
در تاریک ترین لحظه هایی که...
قفس شده بود...
آمدی و من...
به یاد آوردم...
دوست داشتن یعنی چه...
تو عزیزه ناکجا آباد...
در بین اوهام و خیال های سیاهی...
تو تنها زیبایی ماندگار بودی...
لبهای سفیدم...
برای لمس گلبرگ های تو فریاد میزند...
بگذار ببوسم تویی را که...
مرا دوباره متولد کردی...
تو...شکوفه ی آنمون من...
تمام عشقم برای تو...
تمام من برای تو...
تو...
فقط بمان...
و شکوفا شو...
نفس های آخرم را...
هدیه ی گلبرگ هایی میکنم...
که روزی برای من بود...
در کدام چهره ات غرق شوم؟
در کدام رنگ و ریا؟
در کدام نقابت؟
تو هم میروی؟
بمان
بگذار نفس هایم برگردند...
نفس بکشم....
زیر آسمان بنفشی که...
برای هزارمین بار...
در آن غرق میشوم...
خب الان که دارم اینو مینویسم از دست خانواده ام فرار کردم و خونه موندم
چیزی که این چند وقت ذهن منو خیلی درگیر کرده اینه که بقیه افراد دارای بیماری های روانی رو چطور می بینند افرادی که کمی با آدمهای نرمال متفاوتند یک سریشون توی آسایشگاه ایا بیمارستان روانی بستری هستند و یا دسته ای که آزادانه در جامعه زندگی می کنند و حتی شاید ما ندونیم که اونها بیمار هستند. در حقیقت مشکل اصلی من اینه که معیار سلامت و عادی بودن آدمها چطور تعیین میشه وقتی هر انسانی یک خلق متفاوته و شبیه وجود نداره و اینکه کسایی که تعیین می کنن یک فرد بیمار این قدرت تعیین و چسبوندن برچسب رو از کجا دریافت کردن وقتی خودشون هم انسانن
سوال من اینجاست که آیا تفاوت در رفتار تفکر و یا توانایی ها واقعاً به معنای بیمار بودنه؟ اینکه یکی چیزهایی رو ببینه که ذهنش می سازند و یا تفکراتی داشته باشه که مثل یک شاعر دیوانه است... همه ما به نوعی بیماریم باشدت و مقدار کمتر یا بیشتر اما اگر به رفتار دسته ای از آدمها نگاه کنیم متوجه میشیم که یکسری خودشون رو بی نقص و پاک از هرگونه مشکل و یا ویژگی روانی میدونن مثلاً اگر یکی کمی تفکر متفاوت تری داشته باشه توهم بزنه رفتارهای عجیب نشون بده و انسان دیگه ای تعیین کنه که اون بیمار روانیه اطرافیان و تا خانواده نزدیک با گفتن حرف هایی مثل "اونکه دیوونه است ولش کن" یا "تو دیوونه ای" یا "باید تیمارستان بستریت کنن" اون رو تحقیر می کنند و طوری رفتار می کنند که انگار اون سگ هاریه که باید زنجیرش کرد و یا اگر کسی افسرده باشه با گفتن حرف هایی مثل "افسرده بدبخت" یا "شبیه مرده ها به نظر می رسی" وضع رو براش سخت تر می کنند.
حرف من این نیست که بیمار روانی وجود نداره و یا باید با بیمار های خطرناک نرمال رفتار کرد و همه آدم ها مریض و یا همشون سالمند...من این حرفا رو زدم تا بگم کسی که داره تعیین میکنه یک فرد بیماره خودش هم انسانه درست مثل بیمار و خودش هم قطعاً مشکلات کوچیکه روانی داره... همه داریم... به خاطر وضع جامعه و آسیب هایی که از همدیگه می بینیم. حرف من اینه که اگر کسی رو افسرده دیدید ، درونگرای شدید و یا بیماری روانی با مشکلات، حاد طوری رفتار نکنید و باهاش حرف نزنید انگار نمیفهمه و یا ارزشی نداره کسایی مثل صادق هدایت با تفکر بیمارگونه اش (البته از نظر یکسری) نوشته هاش افسردهست و هنوز که هنوز تحقیر میشه... اون فقط جهان رو بیشتر از چیزی که یک انسان باید درک کرد ولی بهش میگن بیمار و با گفتن حرف هایی مثل فلانی مثل صادق هدایته اسم اون رو لکه ننگ برای تفکرات متفاوت و منفی می بینند اصلاً معیار مثبت یا منفی بودن چیه؟ و چه کسی این را تعیین کرده؟ قطعاً مایی که ازش حرف می زنیم... ما انسان ها ولی کی گفته یک انسان برتره نسبت به بقیه؟ کی گفته دانش که اون انسان داره اون رو متفاوت میکنه؟ خیلی از ما توانایی هایی داریم که هنوز نمیدونیم و می تونه ما رو برتر کنه...پس هیچ برتری وجود نداره با این اوصاف.
فکر کنم دارم این بحث رو طولانیش می کنم فقط می خواستم بگم با توجه به افرادی که دورم میبینم چه بیمار و چه نرمال فقط کمی فکر کنید و خودتون رو جای بیمار بزارید کسی که بیماره خودش دائم العذابه.
خیابونی که مغازه ی کیوشی اونجاست تقریبا حاشیه شهره پس این شکلیه
آکیرا دستی به پشت گردنش کشید ، درست جایی که یه طاووس تتو شده بود. نگاهی به کیوشی پیر کرد و گفت: بله کیوشی سان ، تتو ها هنوز ادامه دارن. پیرمرد مشتاقانه گفت: اینبار چه تتویی آکیرا؟ آکیرا گوشه ی شالگردن ظریف سرمه ایش رو گرفت و به سمت چپ کشید ، برگشت و جلوی پای مرد سالخورده ی عزیزی که شاید تنها آدم دوست داشتنی اطرفش بود زانو زد. کیوشی به پشت گردن زل زد، تتوی زیبایی از پر طاووس که با ظرافت تمام روی پوست سفید و شفاف پسر جوان حک شده بود. تتویی که اونو یاد یه باغ تو کتابه بچگی هاش مینداخت. لبخند زد و گفت طاووس...فکر میکنی این تتو ها از کجا میان تیتانیا؟ آکیرا لبخندی زد و آهسته بلند شد. به گل های کم ولی زیبای مغازه نگاهی انداخت و دست هاشو تو جیب پالتوی قدیمی ولی مرتب و تمیزش فرو برد و گفت:کیوشی سان! هنوز به یاد میاری؟ این لقب رو وقتی بچه بودم بهم دادی...
کیوشی آهسته خندید و گفت: تو بزرگترین بچه ای بودی که می شناختم و فراموش نشدنی. تو همیشه بزرگتر از سنت بودی برای همین من تنها دوستت بودم...مرد پیری که دوست داشتی باهاش راجب گل ها حرف بزنی. آکیرا با به یاد آوردن گذشته های دوری که تو هاله ای از مه فراموشی فرو رفته بودن نفس عمیقی کشید. یکدفعه کیوشی گفت: آکیرا تیتانیا ، باید کشفش کنی. و لیوان چای نیلوفری که مطمئنا سرد شده بود بالا آورد ، این یعنی سکوت ادامه دار خواهد شد پس پسر جوان با خداحافظی کوتاهی از مغازه خارج شد
بعد از بستن در مغازه و مرتب کردن شال گردنش نگاهی گذرا به مغازه ی قدیمی و پر از یادگاری های گذشته ی دور انداخت و راه افتاد. هوای سرد با صورتش برخورد میکرد و اون سعی میکرد با فرو بردن صورتش تو شال گردن نازک از سیلیه باد جلوگیری کنه. آسمونی که روشنایی رو فراموش کرده بود ، زمین همیشه خیس و چاله های آبی که هرگز خالی نمیشدن ، و پسر جوانی که تنها تو خیابون های شهر کوچیک و نمناک قدم میزد
پ.ن. چرا طاووس؟ :")
یادم میاد دبستانی که بودم از همون کلاس اول...با این که شیطون بودم دوست نداشتم برم مدرسه چون آدمای زیادی اونجا بود و من زیادی درونگرا و تنها بودم...من همیشه خودم با خودم تو حیاط و باغ پدربزرگم بازی میکردم...همیشه تنها
کلاس اول شروع افتضاحی داشت و منی که مدام تنبیه میشدم...بخاطر دستخط و طرز گرفتن مداد...ولی گذشت
کلاس دوم با مشت زدن تو چشم همکلاسیم شروع شد...عجیب بود چون من ازش میترسیدم...با این که ۸ سالش بود یه شیطان بدذات بود که مدام اذیتم میکرد و بخاطرش خیلی بلاها سرم اومد
کلاس سوم با درس نخوندنم و معلم مزخرف و پیرم گذشت و وارد کلاس چهارم شدم...و افت تحصیلی :"/
کلاس پنجم با تدریس های مکررم و امتحان گرفتم جای معلم به کلاس ششم رسید...مزخرف ترین سال...سالی که مجبور به نماز خوندن بودیم و منی که میشه گفت تقریبا بی دینم چون تمام دین هارو دوست دارم مجبور به خوندن میکردن و من با هزار عذر و بهانه و فرار کردن بین راه از زیرش در میرفتم...سالی که معلم ها ناگهان عوضی تر شدن :"
سال هفتم با درس خوندن زیاد ولی نتیجه مسخره ولی کارنامه عالی گذشت و به هشتم رسید...ساکت ترین سال...و نهم پیدا کردن کلی دشمن بخاطر درسخون بودن و سوگولی معاون و مدیر بودنم...سال دهم ساکت تر شدن...تیره تر شدن و درسخون تر شدن و تحمل فشار روحی و جسمی شدید اما با این حال خوش نشون دادن خودم و این موضوع که معلما و معاونا و مدیر منو دوست داشتن و فکر میکردن من دختر خوب ساکت آروم و با دینیم://// ولی من دقیقا خود شیطان در لباس فرشته بودم...یازدهم با وضع وخیم تر تا جایی که می گفتن شبیه معتادام و دارک تر شدن و ساکت تر شدنم تا حدی که مشاور مدرسه ولم نمیکرد...و کراش زدن بقیه روم و دست برنداشتنشون و حرف درآوردن برام تا جایی که مدرسمو عوض کردم...دوازدهمی که مثل یک لال شدم...سیاه تر از این نمیدونم...میشه؟ و این موضوع که یکسری فکر میکنن من شیطانم... و یکسری فکر میکنن فرشتم...دو دستگی ای که دلیل داره...منی که خوب به نظر میرسم ولی بدم...منی که بدم به نظر میرسم ولی خوبم...شبیه ترکیبی از فرشته و شیطان...بال های خاکستری و ذات انسانی :)
او را زیر درخت ویستریا دفن کردند
اما روح او هنوز در آسایشگاه پرسه میزند. دختری با موهای بلند که بین ادریسی ها نشسته یا در اتاق ها قدم می زند
گفته میشود روی قبر او ادریسی های آبی ای روییدند بی آنکه از قبل در آن جا گلی کاشته شده باشد
و همیشه در حیاط و اتاق های آسایشگاه گل هایی میشکفد که مشخص نیست از کجا می آیند
